Renesans: powrót do realizmu i natury
Epoka renesansu przyniosła odrodzenie antycznych ideałów piękna. Artyści tacy jak Leonardo da Vinci, Michał Anioł czy Rafael łączyli studia nad anatomią z dążeniem do harmonii formy. Renesansowe dzieła, takie jak „Dawid” Michała Anioła czy „Mona Lisa” Leonarda, ukazują piękno ludzkiego ciała i emocji z niezwykłą precyzją i naturalnością.
Reklama
Barok i rokoko: dramatyzm i przepych
W epoce baroku artyści eksperymentowali z ruchem, światłem i dynamiką. Piękno zyskało nowy, dramatyczny wymiar, pełen kontrastów i ekspresji. Przykładem może być twórczość Caravaggia czy rzeźby Berniniego, które zachwycają intensywnością emocji i szczegółowością formy. Z kolei rokoko, które nastąpiło później, stawiało na lekkość, delikatność i dekoracyjność.
XIX wiek: różnorodność nurtów
W XIX wieku piękno stało się bardziej zróżnicowane. Artyści romantyczni, tacy jak Delacroix czy Turner, poszukiwali piękna w emocjach i naturze. Realizm natomiast koncentrował się na ukazywaniu życia codziennego, często odbiegając od klasycznych ideałów piękna. W tym samym czasie impresjoniści, na czele z Monetem i Degasem, odkrywali ulotne piękno chwili, światła i koloru.
XX wiek: rewolucja i nowe formy piękna
Sztuka XX wieku przyniosła rewolucję w rozumieniu piękna. Awangardowe nurty, takie jak kubizm Picassa, surrealizm Dalego czy abstrakcjonizm Kandinsky’ego, zrywały z tradycyjnymi kanonami. Piękno przestało być jednoznaczne i stało się subiektywnym, indywidualnym doświadczeniem. Fotografia i film otworzyły nowe możliwości uchwycenia rzeczywistości i redefiniowania piękna.
